Άρτεμη

Οκτώβριος 1936

Είχα περάσει πολλά βράδυα στο φτωχικό τσαρδάκι μας προσπαθώντας να κοιμηθώ και τα βλέφαρά μου να μην με υπακούουν. Πώς να ήταν άραγε ένα «κανονικό» σπίτι στην πόλη, με μεγάλα ηλιόλουστα δωμάτια, αστραφτερά ασημικά, περίτεχνες πορσελάνες και αναπαυτικά έπιπλα; Σήμερα κατάφερα να ζήσω λίγη από τη ζωή των άλλων, της Μυρτώς και της Μέλιας. Βρέθηκα να τρώω στο μεγάλο καλογυαλισμένο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας με το λουλουδάτο τραπεζομάνδιλο κι τις ασπροκέντητες κουρτίνες στο παράθυρο. Ήμασταν όλοι μαζί: η Μέλια, η Μυρτώ, ο Νόλης και εγώ. Το φαγητό αν και ήταν μαγειρεμένο από την πρηγούμενη ημέρα μου φάνηκε πιο νόστιμο από ποτέ. Νομίζω, ότι όλα τα πράγματα γίνονται πιο όμορφα όταν είσαι μαζί με αγαπημένα πρόσωπα και νιώθεις ασφαλής. Στο τσαρδί μας κάθομαι να φάω και θυμάμαι τη μητέρα μου που έφυγε νωρίς, τον πατέρα μου που δουλεύει σκληρά για να τα βγάλουμε πέρα. Θεέ μου, έχε τον καλά και βγάλε αυτές τις στενόχωρες σκέψεις από το μυαλό μου. Έρχονται στιγμές που νιώθω να πνίγομαι, σαν σε φυλακή. Όλα περιορισμένα και λίγα. Μόνο που η φυλακή αυτή δεν έχει κάγκελα να τα σπάσεις και αυτό για μένα και τον πατέρα μου είναι το χειρότερο…

 

ΓΦΤ        ΣΤ2