Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Πρώτη φορά που πηγαίνω σε τέτοιο αρχοντικό με όλα αυτά τα έπιπλα. Ο τεράστιος καθρέφτης, η μεγάλη πολυθρόνα, το τεράστιο φωτιστικό και όλοι αυτοί οι πίνακες..... Α! ναι, είδα και το καπλάνι. Τίποτα σπουδαίο..... Η Μυρτώ και η Μέλια μας έλεγαν τόσες ιστορίες. Αχ, να είχα και εγώ τέτοιο τσαρδί, ένα μεγάλο κρεβάτι σαν της Μυρτώς και της Μέλιας , αντί να κοιμάμαι στο πάτωμα ή στη βάρκα και μακάρι να ήταν και η μαμά μου εδώ, να ήταν υγιής και να είχαμε λίγα λεφτά να τρώγαμε, χωρίς να φοβόμαστε αν θα φάμε αύριο.... Να ζούσαμε και εμείς όπως τα παιδιά της πόλης!!!... Αλλά υποθέτω η ζωή δεν είναι ίση για όλους.....Βλέπεις τη Μυρτώ και τη Μέλια να έχουν τα πάντα και να παραπονιούνται, και εγώ που δεν έχω σχεδόν τίποτα να μην βγάζω άχνα. Συγνώμη βγήκα εκτός εαυτού..... Τέλος πάντων κράτα το μπαμπά μου καλά και εμένα, Θεέ μου, ... .
Την καταλαβαίνω κι εγώ απόλυτα την Άρτεμη... Συμφωνώ με τις σκέψεις σου... Με τη διαφορά ότι εσύ τα λες τόσο όμορφα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω με αγωνία κι άλλες αναρτήσεις σου....
Την καταλαβαίνω κι εγώ απόλυτα την Άρτεμη... Συμφωνώ με τις σκέψεις σου... Με τη διαφορά ότι εσύ τα λες τόσο όμορφα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω με αγωνία κι άλλες αναρτήσεις σου....